Przejdź do zawartości

Mieczysław Smal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Smal
major major
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1915
Zawadówka

Data i miejsce śmierci

7 marca 1987
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1938–1950

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

80 pułku piechoty
Oddział II Sztabu Generalnego

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal 10-lecia Polski Ludowej

Mieczysław Smal (ur. 16 czerwca 1915 w Zawadówce, zm. 7 marca 1987 w Warszawie[1]) – major ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W Chełmie Lubelskim uczęszczał do Męskiego Państwowego Seminarium Nauczycielskiego, które ukończył w 1935 roku. W Ostrowi–Komorowie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty i 1 października 1938 roku promowano go do stopnia podporucznika piechoty oraz otrzymał przydział do 80 pułku piechoty. W pułku został dowódcą plutonu w 3 kompanii ckm. Po mobilizacji pułku oraz podczas kampanii wrześniowej pozostał na tym stanowisku. Podczas obrony Warszawy dowódca 3 kompanii ckm[2].

Kiedy stolica skapitulowała znalazł się w niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny. Był w oflagach: IV A Hohnstein, ll B Arnswalde oraz II D Gross-Born z którym ewakuowano go do Lubeki. Po uwolnieniu pozostawał tam do października 1945 roku w Polskim Obozie Wojskowym. Następnie został przeniesiony do obozu w Oberlangen[2].

Do kraju powrócił w październiku 1946 roku, a 15 października tegoż roku powołano go do służby w Wojsku Polskim. Awansował do stopnia kapitana i otrzymał przydział na stanowisko kierownika referatu w Oddziale II Sztabu Generalnego[2].

W maju 1948 roku przydzielony jako attaché wojskowy do Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie, gdzie awansowany został do stopnia majora[3]. 1 września 1950 roku został odwołany z tego stanowiska i przeniesiony do dyspozycji Departamentu Personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej. W październiku 1950 roku został zdemobilizowany, po której był długoletnim urzędnikiem Komitetu ds. Radiofonii „Polskie Radio”. W początkowym okresie był dyrektorem, a później sekretarzem zespołu. Bezskutecznie ubiegał się w 1957 roku o powrót do czynnej służby wojskowej. Awansowany został do stopnia podpułkownika rezerwy w 1970 roku. Będąc emerytem mieszkał w Warszawie[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nekrologi Warszawskie [Dostęp 2017.12.23]
  2. a b c d e Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 289.
  3. Z prawem do korzystania z tytularnego stopnia ppłk
  4. M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 580

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 289. ISBN 978-83-934259-5-2.